Te nadbrzeżne ogrody botaniczne pochodzą z pierwszych lat francuskiej okupacji, a dziś są rozległą naturalną szklarnią. To miejsce o wyjątkowej urodzie z alejami palm i kępami egzotycznych drzew. Ogród Hamma jest to 32-hektarowy ogród botaniczny (38 ha ogrodów i 20 ha arboretum ) znajduje się w dystrykcie Mohamed Belouizdad (dawniej Hamma-Anassers) w Algierze . Został założony w 1832 roku.

Lambaesis (mod. Tazzoult), rzymska baza wojskowa i miasto w * Numidii, na północ od pasma Aurès. Po raz pierwszy zostało to poświadczone w 81 roku n.e., kiedy zbudowano fort , który później miał zostać objęty przez miasto cywilne. Z placu apelowego na północny zachód pochodzi kolumna, na której wyryto przemówienia Hadriana do żołnierzy, z których wiele przeżyło. Twierdza wojskowa (50 akrów) dla Legio III Augusta, zbudowana przez Trajana prawdopodobnie w latach 115–17, w celu ochrony trasy prowadzącej na północ od Sahary przez Vescarę (Biskra) i Calceus Herculis (El Kantara). Legion został rozwiązany przez Gordiana III, ale został ponownie utworzony i wrócił do Lambaesis przez Valeriana (253), kiedy legionowa twierdza została całkowicie odbudowana.

Park Narodowy El Kala rozciąga się aż do granicy z Tunezją i do Morza Śródziemnego. To jeden z najbardziej zróżnicowanych obszarów kraju, na który składają się lasy, bagna, jeziora i wody przybrzeżne ozdobione piaszczystymi plażami. Park, będący rezerwatem biosfery UNESCO, stanowi doskonałą ucieczkę dla tych, którzy chcą zobaczyć wiele rzadkich ptaków i ssaków. Malownicze szlaki pozwalają podziwiać piękno całej okolicy.

Algier to największe miasto i stolica Algierii. To miasto to prawdziwy klejnot i jedna z najbardziej niedocenianych stolic na świecie. Dzięki dużym bulwarom zbudowanym we Francji i budynkom w stylu francuskim w całym centrum miasta, historycznej i tradycyjnej okolicy wzdłuż wzgórza, Casbah of Algiers, która oferuje spektakularny panoramiczny widok na całe miasto, i wpisana jest na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Ze wszystkich meczetów w środkowym Algierze Djemaa Ketchoua ma najbardziej burzliwą historię. Jego datę budowy szacuje się na początek XVII wieku. Jego nazwa tłumaczy się jako miejsce lub płaskowyż kóz, przypomnienie czasu, kiedy ta przestrzeń - między portem a cytadelą - była otwarta. W czasie badań meczet przechodził gruntowną renowację.

Konflikty między działalnością człowieka a ochroną przyrody są przyczyną wielu z tych zjawisk. Takie kontrowersje są często mocno upolitycznione i szeroko nagłaśniane w światowej prasie i mediach społecznościowych. Na przykład utrata siedlisk i gatunków wynikała z nieuregulowanej eksploatacji koltanu (rzadkiej rudy tantalu używanej w produktach elektroniki użytkowej, takich jak telefony komórkowe i komputery) w Parku Narodowym Kahuzi-Beiga, jednym z premierowych krajów Demokratycznej Republiki Konga. parki leśne. Park jest również domem dla dużej części populacji zagrożonego goryla nizinnego wschodniego (Gorilla beringei graueri). Wydobycie zwiększyło śmiertelność goryli, zmniejszając zasoby pożywienia zwierząt i prowadząc wiele osób wysiedlonych przez wydobycie do zabijania goryli dla ich mięsa. Ponadto goryl górski (G. beringei beringei), bliski krewny goryla nizinnego wschodniego, również jest zagrożony wyginięciem. Jednak władze wymieniają kłusownictwo, choroby i pożary krzyżowe między walczącymi grupami politycznymi w pobliżu Parku Narodowego Wirunga jako główne źródła spadku populacji.

Park Narodowy Virunga to jedyny park na świecie, w którym występują populacje trzech wielkich małp człekokształtnych - szympansa, goryla nizinnego i goryla górskiego, ale wędrując po cienistych lasach można spotkać Okapi, słonie leśne i sawannowe, duże kolonie hipopotamów , liczne rzadkie ptaki, a nawet lew. Sam park składa się z trzech głównych sektorów. Sektor północny wyznaczają góry Rwenzori graniczące z Ugandą. Na ponad 5000 metrów szczyty Rwenzoris są stale pokryte śniegiem, a topniejący śnieg z rzeki Rwenzoris jest jednym z głównych źródeł Nilu. Można tu również spotkać Okapisa, zamieszkującego dolinę rzeki Semliki.

Muzeum Narodowe Czadu

Muzeum Narodowe Czadu (Musee National N'Djamena) to muzeum historyczne w stolicy Czadu, N'Djamenie. W momencie otwarcia w 1962 r. Muzeum Narodowe w Czadzie zostało podzielone na trzy główne sekcje, będące prehistorią, w tym artefakty z epoki kamienia, protohistorii oraz sztuki i tradycji ludowej. Miał też pokój archiwów. Wiele artefaktów i eksponatów Muzeum Narodowego w Czadzie zostało skradzionych podczas zamieszek w kraju. Przed rozważeniem podróży do Czadu należy skontaktować się z zagranicznym biurem rządu swojego kraju.

Guelta d’Archei

Guelta d’Archei to guelta, czyli oaza na płaskowyżu Ennedi w północno-wschodnim Czadzie. Przez wieki karawany zatrzymywały się w stromym kanionie, aby napoić swoje wielbłądy. Każdego dnia można zobaczyć setki wielbłądów pijących czarną wodę guelty, a ich pomruki i miechy odbijają się echem po ścianach kanionu. Woda w większości sięgająca po kolana czerniała przez lata z powodu nieustannego dostarczania ekskrementów wyładowywanych przez spragnione wielbłądy. Nie jest to więc idealne miejsce do kąpieli, chyba że jesteś krokodylem. Krokodyle były niegdyś szeroko rozpowszechnione na Saharze aż do początku XX wieku, kiedy zwiększona susza w połączeniu z prześladowaniami ludzi doprowadziła do wyginięcia wielu lokalnych populacji. Najbardziej znana pozostała populacja Czadu znajduje się w Guelta d’Archei, gdzie krokodyle z Afryki Zachodniej zjadają ryby żyjące w bogatych w glony wodach guelty nawożonej wielbłądem. Żaby zamieszkują również gueltę, a czasami można zobaczyć antylopy pustynne pijące z cennego źródła wody. Z wyjątkiem codziennych pasterzy wielbłądów, brakuje ludzi. Czad jest jednym z najmniej odwiedzanych krajów na świecie, a oaza znajduje się na środku Sahary. Ale dla tych odważnych podróżników, którzy odważą się na pustynię, aby wybrać się na wycieczkę do Guelta d'Archei, nagrodą jest surrealistyczny krajobraz w jednej z najstarszych oaz Sahary, o czym świadczą malowidła naskalne na klifach, z których niektóre pochodzą z dat powrót do środkowego holocenu.

Góry Tibesti

W północno-wschodnim Czadzie, sto kilometrów od najbliższej drogi i tysiąc kilometrów od stolicy N’Djamena, leżą góry Tibesti. Trzykrotnie większa od Szwajcarii, pozbawiona ludzi i słabo zbadana. Jeśli chodzi o historię Sahary i odpowiadając na pytanie o to, jak ludzie przybyli do Europy, góry Tibesti odgrywają decydującą rolę. Przez wiele dziesięcioleci w ogóle nie prowadzono tu badań naukowych. W 2015 roku zespół naukowców Stefana Kröpelina podjął wyzwanie wznowienia systematycznych badań w tej niegościnnej części świata.