Guelta d’Archei

Guelta d’Archei to guelta, czyli oaza na płaskowyżu Ennedi w północno-wschodnim Czadzie. Przez wieki karawany zatrzymywały się w stromym kanionie, aby napoić swoje wielbłądy. Każdego dnia można zobaczyć setki wielbłądów pijących czarną wodę guelty, a ich pomruki i miechy odbijają się echem po ścianach kanionu. Woda w większości sięgająca po kolana czerniała przez lata z powodu nieustannego dostarczania ekskrementów wyładowywanych przez spragnione wielbłądy. Nie jest to więc idealne miejsce do kąpieli, chyba że jesteś krokodylem. Krokodyle były niegdyś szeroko rozpowszechnione na Saharze aż do początku XX wieku, kiedy zwiększona susza w połączeniu z prześladowaniami ludzi doprowadziła do wyginięcia wielu lokalnych populacji. Najbardziej znana pozostała populacja Czadu znajduje się w Guelta d’Archei, gdzie krokodyle z Afryki Zachodniej zjadają ryby żyjące w bogatych w glony wodach guelty nawożonej wielbłądem. Żaby zamieszkują również gueltę, a czasami można zobaczyć antylopy pustynne pijące z cennego źródła wody. Z wyjątkiem codziennych pasterzy wielbłądów, brakuje ludzi. Czad jest jednym z najmniej odwiedzanych krajów na świecie, a oaza znajduje się na środku Sahary. Ale dla tych odważnych podróżników, którzy odważą się na pustynię, aby wybrać się na wycieczkę do Guelta d'Archei, nagrodą jest surrealistyczny krajobraz w jednej z najstarszych oaz Sahary, o czym świadczą malowidła naskalne na klifach, z których niektóre pochodzą z dat powrót do środkowego holocenu.

Góry Tibesti

W północno-wschodnim Czadzie, sto kilometrów od najbliższej drogi i tysiąc kilometrów od stolicy N’Djamena, leżą góry Tibesti. Trzykrotnie większa od Szwajcarii, pozbawiona ludzi i słabo zbadana. Jeśli chodzi o historię Sahary i odpowiadając na pytanie o to, jak ludzie przybyli do Europy, góry Tibesti odgrywają decydującą rolę. Przez wiele dziesięcioleci w ogóle nie prowadzono tu badań naukowych. W 2015 roku zespół naukowców Stefana Kröpelina podjął wyzwanie wznowienia systematycznych badań w tej niegościnnej części świata.

Jeziora Ounianga

Obszar obejmuje osiemnaście połączonych ze sobą jezior w wyjątkowo suchym regionie Ennedi na Saharze o powierzchni 62 808 ha. Stanowi wyjątkowy naturalny krajobraz o wielkiej urodzie, o wyrazistych kolorach i kształtach. Jeziora solankowe, hiper-zasolone i słodkowodne zasilane są z wód gruntowych i występują w dwóch grupach oddalonych o 40 km. Ounianga Kebir składa się z czterech jezior, z których największe, Yoan, zajmuje powierzchnię 358 ha i ma 27 m głębokości. Jego silnie zasolone wody są żywnością tylko dla glonów i niektórych mikroorganizmów. Druga grupa, Ounianga Serir, obejmuje czternaście jezior oddzielonych wydmami. Pływające trzciny pokrywają prawie połowę powierzchni tych jezior, ograniczając parowanie. Jezioro Teli o powierzchni 436 ha ma największą powierzchnię, ale ma mniej niż 10 m głębokości. Niektóre z tych jezior, dzięki wysokiej jakości słodkiej wodzie, są domem dla fauny wodnej, zwłaszcza ryb.

Park Narodowy Zakouma

Park Narodowy Zakouma przeszedł jedną z najbardziej spektakularnych przemian w całej Afryce. Park narodowy jest częścią Wielkiego Ekosystemu Zakouma - podstawowego bezpiecznego schronienia dla dzikiej przyrody Afryki Środkowej i Zachodniej - ale w latach 2002–2010 kłusownicy na koniach splądrowali park, dziesiątkując jego zasoby naturalne, jednocześnie wywołując strach i niepewność w lokalnych społecznościach. W sumie 4000 słoni - 95% populacji Zakoumy - zostało zabitych z powodu ich kości słoniowej w tym ośmioletnim okresie. W 2010 r. Trajektoria parku zmieniła się, gdy rząd Czadu zwrócił się do afrykańskich parków o podpisanie długoterminowej umowy na przywrócenie Zakoumy i zarządzanie nią, zanim będzie za późno. Dokonując przeglądu organów ścigania, zapewniając szkolenia ekspertów i tworząc sieci komunikacyjne, przywróciliśmy bezpieczeństwo parku i utorowaliśmy drogę do całkowitej transformacji. Kłusownictwo gwałtownie spadło, a dzikie zwierzęta powracają. Żyrafy, bawoły i inne gatunki nie doświadczyły kłusownictwa w ciągu ostatnich 10 lat, a od 2010 r. Zabito tylko 24 znane słonie, a od stycznia 2016 r. Żadnego. Po raz pierwszy od dziesięcioleci liczba populacji zaczęła rosnąć, a po latach urazów, słonie wznowiły hodowlę. W 2011 r. Policzyliśmy jedno cielę w wieku poniżej pięciu lat; w 2018 r. udokumentowaliśmy 127. Populacja słoni przekroczyła obecnie 559 osobników i rośnie po raz pierwszy od dekady.

Plaże nad jeziorem Tanganika w Bużumburze to jedne z najlepszych miejskich plaż w jakimkolwiek kraju śródlądowym w Afryce. Piasek, choć nie do końca nieskazitelnie biały i czysty, nadal zachęca do zrzucenia ręcznika, pływanie jest bezpieczne, a woda ciepła. Ten odcinek plaży, który leży około 5 km na północny zachód od stolicy, jest najpiękniejszy i znany był jako Plage des Cocotiers (Coconut Beach). Jednak wzdłuż drogi znajduje się wiele kurortów, a większość mieszkańców nazywa je teraz Saga Plage (czyt. Sagga), na cześć tego, co kiedyś było najpopularniejszą restauracją i barem. W weekendy jest najżywszy.

Rezerwat przyrody Las Kigwena graniczy z jeziorem Tanganika, które jest centrum przyciągania wielu gatunków ptaków wodnych. Ogółem odnotowano 97 gatunków, z czego 3 są zagrożone, 1 to lasy afrotropikalne (Coracina caesia), 2 to biom zambeski (Myrmecocichla arnoti, Cisticola pipiens). Różnorodność biologiczna niezwiązana z ptakami: Rezerwat chroni zróżnicowaną dziką faunę. Najbardziej godne uwagi są dwa gatunki naczelnych: Papio anubis i Chlorocebus tantalus (aethiops). Inne mniej godne uwagi ssaki to: Hippopotamus amphibius, Phacochoerus africanus, Cephalophus sp., Cricetomys gambianus, Herpestes sp, Genetta victoriae. Żyją tu również niektóre gatunki węży: Python sebae, Naja melanoleuca, Thelotornis capensis i wiele gatunków motyli.

Położony w północno-wschodnim Burundi park rozciąga się na południowy-zachód od granicy z Tanzanią na 65-kilometrowym odcinku doliny rzeki Ruvubu. Południowo-zachodnia granica parku leży około 20 km na wschód od miasta Gitega. Dolina rzeki Ruvubu obejmuje szereg meandrów otoczonych roślinnością bagienną, lasem galeryjnym i dalej w głębi lądu lasem sawanny. Ta ostatnia obejmuje murawy Hyparrhenia z Brachystegią, Julbernardia, Combretum i Terminalia spp. i Acacia seyal plus Pericopsis i Parinari spp. na zboczach. Lasy rzeczne otaczają Ruvubu, przeplatane obszarami papirusu Cyperus i Phoenix reclinata. Występują także obszary łąk zalewowych, a wzdłuż linii melioracyjnych mniejszych dolin występują papirusowe bagna z nielicznymi Syzygium. Na wysokiej grani stanowiącej południową granicę parku Protea sp. jest powszechne. Roślinność parku obejmuje elementy zambezowskie na północnych granicach ich występowania. Pora deszczowa trwa od października do maja.

Ten park znajduje się w południowo-wschodniej części Burkina Faso, granicząc z Parkiem Narodowym Pendjari w Beninie od południa i Rezerwatem Singou od zachodu. Został uznany za park narodowy w 1954 roku i obejmuje około 760 km2 nad brzegami rzek Arli i Pendjari. Jest częścią większego kompleksu przyrodniczego WAP, który obejmuje inne parki narodowe, takie jak Park Pendjari w Beninie i Park Narodowy W Nigeru znajdujący się w Beninie i Burkina Faso. Siedlisko w Parku Narodowym Arli to głównie gęste lasy łęgowe, zalane wodą łąki sawannowe, piaskowce i pofałdowane wzgórza Gobnangou.

Jezioro Tangrela to bardzo piękne miejsce turystyczne położone w Burkina Faso. Obecność hipopotamów w jeziorze sprawia, że jest to jeszcze bardziej niesamowite miejsce. Zwierzęta są dość rzadkie i nie atakują ludzi w żaden sposób. Przybywają tu miejscowi rybacy, aby kastować swoje sieci, aby zdobyć dużą ilość ryb.

Położone obok granic Zimbabwe i Zambii miasto Kasane w północno-wschodnim narożniku Botswany słynie z fascynujących atrakcji i oferuje niezrównane możliwości safari w tym, co często może wydawać się mikrokosmosem Afryki. Chociaż samo miasto jest w dużej mierze ciche i spokojne, zdarza się dziwna okazja, kiedy bezpańska lwica przez pomyłkę przedostaje się na skraj Kasane i naturalnie takie wydarzenie jest przyczyną paniki wśród mieszkańców, którzy od dawna szanują przerażające król dżungli, zachowując dystans. Chociaż może się to nie zdarzać zbyt często, nadal podkreśla eksponowany charakter tego obszaru i bogactwo dzikiej przyrody. Rozpocznij swoją przygodę w Kasane od safari wzdłuż rzeki Chobe, rozległej wody pełnej hipopotamów, krokodyli i jednych z największych stad słoni w Afryce. Przystępna cenowo iz pewnością wartościowa wycieczka łodzią to wysublimowana mieszanka relaksu, oglądania dzikiej przyrody i spektakularnych krajobrazów podczas wędrówki w dół rzeki i znajdowania się w otoczeniu afrykańskiej dziczy i dzikiej przyrody. Po safari po rzece najlepszym sposobem na spędzenie wieczoru przed safari w Parku Narodowym jest wizyta lub pobyt w jednym z wielu luksusowych domków nad rzeką, w których jest wiele atrakcji. Ciesz się koktajlem, gdy słońce zachodzi nad rzeką, skorzystaj z masażu w jednym z wielu prywatnych pokoi lub podziwiaj małpy kołyszące się wśród drzew powyżej. Biorąc pod uwagę, że zwierzęta są najbardziej aktywne o półmroku, safari Chobe zwykle rozpoczyna się przed wschodem słońca, aby dotrzeć do wnętrza parku, gdy lwy, hieny, gepardy i inne drapieżniki polują na zdobycz. Pokrętło przez polne ścieżki w Chobe to niepowtarzalne doświadczenie, w którym poczujesz się całkowicie pochłonięty otaczającą dziką przyrodą i prawie bezbronny na to, co stanie się dalej. Pełzając po rogach, między krzakami i pod drzewami akacji, słonie są powszechne, podczas gdy hipopotam często można zobaczyć, jak powraca do rzeki po nocy wypasanej w bezpiecznej ciemności. Chociaż żaden przewodnik nigdy nie zagwarantuje obserwacji, Park Narodowy Chobe jest jednym z najlepszych miejsc do zobaczenia dzikiej przyrody w Afryce.