Helmcken to 141 m wodospad na rzece Murtle w Wells Gray Provincial Park w Kolumbii Brytyjskiej w Kanadzie. Ochrona wodospadu Helmcken była jedną z przyczyn utworzenia Wells Gray Provincial Park w 1939 r. Helmcken to czwarty najwyższy wodospad w Kanadzie. Wyższe kanadyjskie wodospady to Hunlen w Tweedsmuir Provincial Park, Takakkaw w Parku Narodowym Yoho i Della w Strathcona Provincial Park, wszystkie w Kolumbii Brytyjskiej.

Jest jeszcze sześć innych wodospadów na rzece Murtle, powyżej wodospadu Helmcken. Pozostałe to The Mushbowl, Dawson, Majerus, Horseshoe, Meadow i McDougall. Tylko do Helmcken, The Mushbowl i Dawson można dojechać samochodem. Do majestatycznych Horseshoe i McDougall można dotrzeć szlakami. Wodospad Meadow jest bardzo trudny do zobaczenia, z wyjątkiem lotu.

Odkrycie wodospadu Helmcken należy do Roberta Henry'ego Lee, geodety pracującego dla rządu Kolumbii Brytyjskiej. W 1911 r. Lee otrzymał czteroletni kontrakt na badania terenów w dolinach North Thompson i Clearwater Valleys. W 1913 r. pracował na południe od rzeki Murtle, wyznaczając działki dla zagrodników. 24 lipca 1913 r. wyruszył na zachód wzdłuż rzeki Murtle z odległego obozu i dotarł na szczyt wodospadu. Był pod takim wrażeniem, że napisał list do sir Richarda McBride'a, premiera Kolumbii Brytyjskiej, z żądaniem, by wodospad nazwano „McBride”. Trzy tygodnie później otrzymał od premiera odpowiedź, że wodospad został nazwany Helmcken. Ta nazwa uhonorowała Johna Sebastiana Helmckena, lekarza z firmy Hudson's Bay Company, która przybyła do Victorii w 1850 r. Pomógł on wnieść Kolumbię Brytyjską do Konfederacji Kanadyjskiej w 1871 r. Dr Helmcken zmarł w 1920 r. w wieku 95 lat, ale nigdy nie widział osobiście wodospadu.

Większość turystów odwiedza wodospad latem. Zimowa wizyta jest warta zachodu, ponieważ lodowy stożek u podstawy często rośnie do 50 m wysokości, a czasem nawet i wyżej w bardzo mroźne, śnieżne zimy. Od czasu do czasu widywano go w połowie wysokości. Najlepszy czas na oglądanie lodowego stożka trwa od końca stycznia do końca lutego. Stożek załamuje się do wewnątrz jakoś w marcu, a niektóre jego pozostałości są nadal widoczne w czerwcu.